Donderdag 13 mei: afscheid van Kosi Forest, òp naar Hluhluwe

Gisteren waren er wat nieuwe gasten voor een kort verblijf gekomen, die deze ochtend eerst een kanotocht voor vertrek zouden maken. Wij vonden het wel prima om te wachten tot we met z'n allen naar het dorp gebracht zouden worden. We hadden alle tijd voor een rustige start en wilden nog wat in de directe omgeving van het kamp rondlopen voor een nadere kennismaking met o.a. het vogelleven.
Er is hier een grote variatie aan bomen, struiken, bloemen en grassen en  een rijk vogelleven. Er zijn ook prachtige vlinders, maar zo beweeglijk dat ze lastig te fotograferen zijn.
Ook de vogels zijn in het struikgewas en tussen al het gebladerte moeilijk goed in beeld te krijgen en bij nadering vliegen ze al snel een stukje verderop. Dat neemt niet weg dat het wel leuk was om zo op eigen houtje wat rond te scharrelen.

Er zijn hier twee boomsoorten met dit soort groene (nog onrijpe) vruchten: de monkey apple en monkey orange tree. Het verschil zie je o.a. aan de huid van de vrucht.


Een boom, die je hier veel ziet, is de waterbessiesboom met van rood naar donkerrood kleurende vruchten. Niet alleen de apen, maar ook de lokale bevolking is gek op deze bessen, maar wij vonden ze wat bitter en konden de plaatselijke smaak niet delen.

s' Nachts had het wat geregend en ook bij het begin van deze ochtend viel er af en toe nog een heel kort buitje, waardoor we voor het eerst even "binnen" hebben gezeten. Het wachten was op de andere gasten, die nog wat tijd nodig hadden, maar met een vogelboek en een kopje koffie was dat geen straf. Het was rond 11.30 uur toen we afscheid namen. We hebben genoten van iedere minuut en elk onderdeel van ons verblijf in Kosi Forest Lodge.

  

In het dorp hebben we nog wat fruit en water gekocht en de laatste indrukken in ons opgenomen van deze kleurige heksenketel.

En toen: op weg naar de volgende bestemming: Hluhluwe-Imfolozi Park. Er is maar één weg, de weg die we gekomen waren. Het zou totaal ongeveer 220 km rijden zijn,  maar deze weg leidt door een vlak en niet zo boeiend landschap. Vanuit de plaats Hluhluwe is het nog ongeveer 11 km naar Memorial Gate.

Van Hluhluwe naar Memorial Gate. Vanuit de auto. De schoolbus is zojuist gestopt.

We waren nog maar nauwelijks in het park of we zagen in een grasvallei, die zich rechts van de weg en aan de voet van de heuvels bevond, een kudde giraffen en zebra's, een stel wrattenzwijnen en zelfs een olifant, alsof het de normaalste zaak van dit park was dat je overal alle wildsoorten tegenkomt. Het zou bedrieglijk blijken, maar het was een mooie binnenkomer.

grazen, alle neuzen dezelfde kant op en weer volop zon plus een heerlijk windje

Van hier naar Hilltop Camp was nog een aardig eindje rijden, zodat we meteen konden kennismaken met de nieuwe omgeving. Het is een land van heuvels. Tussen de behoorlijk dichte en hoge begroeiïng schieten de grassen hoog op. Het laatste stuk naar Hilltop was het behoorlijk klimmen en dat bood zo nu en dan mooie vergezichten.

Na onze gastvrije privébehandelingen in de voorgaande, kleinschalige accomodaties, was het even wennen aan de trage en omslachtige administratie, die misschien wel hoort bij een groot overheidspark. We moesten het deze eerste dag doen met een bungalow zonder uitzicht. De volgende ochtend zouden er weer lodges met balkon vrijkomen en dan zouden we verhuizen. Ons huidige huis had een klein terrasje en was omringd door bomen en bossages.

Er was nog ruimschoots tijd voor een verkenning van het park en te genieten van een prachtige zonsondergang. Het woord Camp doet eigenlijk geen recht aan dit prachtig aangelegde en goed onderhouden bungalowpark, dat helemaal ingericht is naar de natuur waarin het zich bevindt.

Er is verder een mooie souvenirswinkel en een heel groot restaurant met verschillende terrassen en een groot buffet. Daarvan hebben we die avond dan ook volop geproefd. De keuken is goed. En als klap op de vuurpijl beginnen de koks en het bedienend personeel dan vanachter het buffet een show van zang en Zuludans met een typische benenstamp (ik kan er geen beter woord voor bedenken) begeleid met veel handgeklap.

We raakten in gesprek met een pas gepensioneerd Zuid-Afrikaans echtpaar. Heel aardige mensen, maar toen we op het onderwerp economie kwamen, viel de opmerking dat de zwarten tegenwoordig alle (of veel) van de banen van de blanken inpikten. Dat zet je toch wel weer aan het denken. Ze zullen de enigen niet zijn die nog denken in termen van zwart-blank in plaats van samen. En hoe was dat dan in het verleden? Wie hadden toen de banen, welke rechten had de zwarte bevolking? We waren nog niet lang geleden in Soweto geweest en dan begint er bij zo'n opmerking toch iets te wringen.
Voor het overige gingen we heel tevreden naar bed.

Weer vroeg op voor een gamedrive