Woensdag 19 mei: San rotsschilderingen in de Drakensbergen

Na een rustige start met een kop koffie en een boek in onze lodge, gingen we op pad naar de Main Caves om de San rotstekeningen te bekijken. Alleen de wandeling ernaar toe is al de moeite waard: eerst door de hoge graslanden om vandaar af te dalen naar het rivierdal, waar we het bos inliepen.

Voor we bij het bos waren, ontwaarde R. nog een eland, die zich verdekt had opgesteld onder de hoge rotsen.

Vanaf het riviertje was het vervolgens weer een hele klim naar de hooggelegen rotsen, waar het San museum is.

Samen met een ander stel kregen we een rondleiding met toelichting van de gids, niet alleen over de voorstellingen als zodanig, maar ook over de gedachten- en beleveniswereld achter deze tekeningen. Wij vonden het zeker de moeite waard.

Toen we buiten de grotten nog even stonden na te praten met de gids, zat er een prachtige sprinkhaan naast het paadje.               Van de grottenuitgang voert een pad weer een stuk naar beneden, waar je er vervolgens voor kunt kiezen om verder naar omlaag naar de rivier te lopen of het pad de andere kant op, langs de flank van de berg, te volgen. We wilden nog wel een stukje verder lopen, maar tegelijkertijd ontdekten we weer een eland, nu beneden bij de rivier. Dus eerst even op fotojacht gegaan. Eenmaal beneden bleek er op de andere oever, onder onze helling, ook nog een wijfje te lopen. Ik weet niet of elanden paartjes vormen of in kuddeverband leven, maar deze twee waren echt samen.

                                                                                                           

  

Nu, aan het begin van de winter, zijn het de kleurschakeringen van het gras die de toon zetten, maar 's zomers zal het hier bont van de bloemen zijn, op de grond, maar ook van de bomen.

We hadden absoluut niet verwacht dat we na de wandeling de elanden nog zouden aantreffen bij de rivier, maar toen we een hoekje omsloegen werden niet alleen wij verrast. Ook de dieren hadden ons blijkbaar niet gehoord of geroken, schrokken op en vluchtten allengs naar de overkant van het water.

Rond het middaguur waren we terug van ons uitstapje. Een frisse salade op het terras van het restaurant, wat fotovogelen, een tukkie en een boek in het zonnetje bij ons huisje: we kwamen de middag heel prettig en relaxed door.

Ik zat lekker buiten te lezen, toen er geritsel klonk in het struikgewas. En kijk een fazantje (Red-necked Spurfowl)

Een kopje thee met een koekje wekte onmiddellijk de belangstelling van deze Dark-capped Bulbul (Swartoogtiptol) en de vraag : en ik dan??? liet zich niet moeilijk raden.

 Hoewel er voor apen in het park gewaarschuwd wordt, hebben we ze wel eens gehoord, maar nooit gezien.
Aan het eind van de middag hebben we vanaf ons balkon en dat van het naastgelegen huis, waar toch niemand was, van een fantastische zonsondergang en vele kleurschakeringen genoten. In een half uur tijd werden de omringende bergen steeds in een ander licht of schaduw gedompeld  door de wegdraaiende en dalende zon. En als de zon eenmaal onder is, is het in no time donker.

Naar onze laatste pleisterplaats: Didima Camp in de Drakensbergen