Zondag 16 mei: Hluhluwe en dan naar Ballito

Rond half 9 verlieten we Hilltop. Over de hoofdweg reden we naar Memorial Gate om daar eventueel nog een extra loopje te rijden.Het zou een goed afscheid van dit wildpark worden: het begon met zebra's op de weg. Later zagen we een waterbuck bij een waterpoel.

Toen, we waren er bijna ongemerkt aan voorbij gereden: giraffen in de bosjes aan de kant van de weg.

Een stuk verderop, weer een. Het was echt giraffendag. En ik houd van die beesten! 
En zo dichtbij alsof je hem zou kunnen aanraken.

Op wildjacht moet je steeds overal goed om je heen blijven kijken en zo ontdekten we ineens op de tegenoverliggende helling twee neushoorns. Daar waren we zo op gefocussed, ook met de verrekijker, dat we de omgeving dichtbij even uit het oog verloren. Gelukkig was er achter ons een safari-auto gestopt, waardoor we de neushoorn, die vlak achter ons uit de struiken kwam, toch nog in de gaten kregen. Hij kwam zo dichtbij dat ik hem met de 300mm lens niet meer scherp kreeg.

Langzaam maar zeker naderden we uitgang van het park. Maar het kon nog niet op. Ook olifanten lieten zich weer in de vallei bij de ingang zien en tot slot moesten we zelf een beetje de afstand tot deze wrattenzwijnen bewaren, want die zijn zo gewend aan mensen dat ze zelfs het arts- en craftcentre uitgejaagd moesten worden. Ze zijn wel het levende bewijs dat het niet alles schoonheid is, wat de natuur voortbrengt. En als zwijn heb je je daar dan ook maar bij neer te leggen. 

Wel, dat was toch een mooi afscheid van Hluhluwe Game Reserve. We hebben dan ook geen extra loop meer gereden.

Omdat we ruim voldoende tijd hadden, hebben we bij Gingindlovu de N2 verlaten om Eshowe, de toegangspoort tot het hart van Zululand volgens een ANWB-reisgids, te bezoeken. Eenmaal in de stad konden we echter het museum niet vinden, de VVV was gesloten en Shakaland zou nog een stuk verder liggen en dat ging ons net weer iets te ver. Daardoor was dit ommetje van 60 km heen en terug niet zo'n succes. Wel hebben we een indruk van toch weer een heel andere omgeving gekregen, maar niet overwegend positief. Want hoewel het een heel mooi heuvelland is met verspreide dorpen, is er ook sprake van een enorme monocultuur van suikerriet.

In Ballito kwamen we in een heel andere wereld.

Het leven is hier duidelijk blanker en luxer. Voor het eerst kregen we hier ook te maken met de Indische bevolking van Zuid-Afrika o.a. als bedienend personeel in het restaurant van ons hotel, evenals de kok.

The Boathouse is een leuk hotel met een prima verzorging en ook een uitstekende keuken, zoals zou blijken.

We kwamen onze kamer binnen, deden de deuren open en toen zagen we dit: 

Dat is toch heerlijke luxe: een eigen veranda met zon en schaduw, een plezierig windje en uitzicht op de Indische Oceaan! Toch besloten we eerst een rondje te lopen om de buurt te verkennen en ergens een hapje te eten. Daarvoor hoefden we niet ver te lopen. Terwijl de schaduwen al langer werden, zatern we even later een paar honderd meter verderop aan een koel biertje en een lekkere salade.

Een heerlijke seefoodschotel en een koel glas witte wijn in het hotelrestaurant later op de avond was een heel goede afsluiter van deze dag.                                                                   
                                                                                   Morgen meer zon, zand en zee