Vrijdag 7 mei: ochtendsafari in het Kruger Park en naar Swaziland

Onze laatste uurtjes bij Rhino hadden geslagen. Voor ons vertrek zouden we echter nog een niet al te lange wandeling maken en J. kwam ons gewoontegetrouw om half 6 wekken.

We vertrokken te voet vanuit het kamp. Hoewel we ook van deze tocht, die ons weer een heel nieuw deel van het gebied leerde kennen, genoten hebben, zouden ontmoetingen met groot wild uitblijven. Spinnen, vlinders, vogels en al het kleine in het veld onder een ietwat dreigende onweershemel bepaalden de sfeer.

Toch had de ochtend nog een bijzonder tintje omdat we zeldzaam fazantje (francolin/pheasant?) hebben gezien. We konden de fazantjes vrij dicht benaderen, waarbij ze rustig op hun lekkere zandplekje naast het gras bleven, terwijl wij rustig foto's konden maken. Alleen is het bewijs (en daarmee de details) verloren gegaan, omdat even later het fotokaartje is gecrashed. Heel spijtig, maar we bewaren de herinnering.

Een douche, de laatste spullen inpakken, ontbijten en toen was het tijd om afscheid te nemen. We hebben het hier heerlijk gehad. Vier dagen was genoeg, maar niet teveel. Meer dan tijdens een kort verblijf bood het ons de gelegenheid om dit gebied wat beter te leren kennen en af en toe in een gesprek eens wat dieper op sommige dingen in te gaan.





 

We werden weggebracht naar de Rhino Post en na de laatste administratieve afhandelingen gingen we tegen elven rustig op weg naar onze volgende bestemming: Swaziland.

Onderweg bij Sabie river een "three banded plover" als ik het goed heb. In het Nederlands denk je dan aan een plevier, in het Zuid-Afrikaans zou het een Driebandstrandkiewiet zijn.







Bij Rhino meende men dat het via Malelane Gate in het zuiden van Kruger (Crocodile Bridge was gesloten wegens te hoog water) een uur of vijf rijden naar Mbabane zou zijn. Wij twijfelden echter omdat de aangegeven route in onze reisbescheiden over Hazyview en Barberton liep en in andere reisbeschrijvingen, die we eerder hadden gelezen, gewaarschuwd werd voor de reistijd door het Krugerpark i.v.m. de lage snelheid en het wild. Daarom besloten we toch het Kruger via Krugergate te verlaten. Achteraf hebben we deze beslissing betreurd. We hadden ten eerste kunnen bedenken dat de langere route door Krugerpark in het hoogseizoen allicht voor veel oponthoud zorgt door wild en veel bezoekers op de weg, maar dat dat nu geen probleem zou zijn omdat het zo heel erg rustig was. We hadden zelf controle over onze tijd gehad.
Daarnaast is de weg van Kruger naar Hazyview met grotendeels 60 km en veel mensen etc. langs de weg en gaten in de weg ook niet bepaald een opschietertje. Maar dat zou nog heilig blijken in vergelijking met de dirtroad die we veel later na de grensovergang in Swaziland moesten rijden.

Eerst was er echter de weg naar Barberton en vandaar door de bergen naar de grens.

Dit is een mooie route dwars door de bergen, maar het duurt best lang. Het was al na drieën toen we begonnen te vrezen dat we misschien ergens verkeerd waren gereden. Gelukkig waren er wat wegwerkers die ons konden vertellen dat we nog maar een paar kilometer van de Swazi-grens (Josefsdal) verwijderd waren. Het is wel goed om te weten dat deze om 16.00 uur sluit! De hele weg in Zuid-Afrika is overigens inmiddels volledig geasfalteerd en van prima kwaliteit. Wij waren om half vier op tijd bij de grens. Formulieren invullen is niet meer nodig, ook hier heeft het computertijdperk zijn intrede gedaan en dat bespoedigt zeker de afhandeling . Wat gestempel en we konden verder. Maar toen.....werd het asfaltwegdek allengs slechter tot deplorabele kwaliteit en toen we het grensdorp uitreden ging de verharde weg over in grintweg.
Van meevallen was geen sprake meer. Gaten en geulen domineerden het wegoppervlak en achteraf keken mensen die we spraken, ervan op dat we deze weg met een normale auto gereden hebben. 20 km. lang. Voor ieder die deze route wil volgen: het kan best, maar dan wel met een 4WD! Regen dreigde bovendien en ik zag al voor me wat deze voor kolkende geulen op onze weg zou brengen. Dat is in ieder geval wel meegevallen, want meer dan wat vette spetters hebben we niet gevangen. Gelukkig waren er niet veel tegenliggers zodat R. de ruimte had om te manouvreren om de minst slechte delen van de weg te gebruiken.

Het eerste deel van de weg ging nog wel, grint en gaten.

                      

Deze foto's doen niet echt recht aan de ontzettend slechte wegcondities. We waren dan ook blij toen we Piggs Peak en de bewoonde wereld naderden zodat het wegdek iets beter werd:

Eenmaal bij Piggs Peak kwamen we weer op de snelweg, maar al met al zou het rond schemertijd zijn voor we bij Mbabane aankwamen. En de duisternis treedt hier snel in!

Door een wat verouderde routebeschrijving hebben we ook daar geruime tijd naar de goede afslag moeten zoeken naar Mhlambanyatsi voor Foresters Arms en dat bleek ook nog eens meer dan 20 km. zodat we daar pas ruim na donker aankwamen. Door een ongelukkige combinatie van slechte reisvoorlichting en eigen onhandigheid was dit een minder prettige reiservaring.

Eenmaal in de warme en gezellige entourage van Foresters Arms was dat snel vergeten. We hadden een prima kamer met goede bedden en na een lekkere douche hebben we heerlijk gegeten in het gezellige restaurant. Dan zijn we al weer bijna in de superlatieven beland. Tijd voor een goede nachtrust.

Lees verder voor een dagje Swaziland